Efendim!
α
beklenirdin
ve umutlara eklenirdin
α
güneş aydınlatır yüreğini
kelimelerin yol bulur cümlelere
anlam kayar
ve bulamaz doğduğu yeri
α
kanmaz aklın bulanıklıklara
berrak ve sadesin
sen yalnız sahibinesin
düşmezsin ardındakilere
α
sen
doğdun Efendim
ve boğdun karanlıkları
α
yine
ve yeniden kalkar sözlerin
akar boşluklardan ummanlara
varır bir akl-ı evvele
sürçer ve donar
kalkamaz
korkamaz sessizliklere
α
asrın
tüm asırlara
muasırdır Efendim
ve sözün
özümdekilere tercümandır
α
titrek bir nefesle
sönmeyen bir istekle
kafesine vuslat çeken
ve özgürlüğe neşelenen
bir can gibisin
α
can sendedir
ve soluğun bu tendedir
α
tende can bulan
kansın Efendim...
